လွ်ပ္စစ္နည္းပညာသစ္တစ္ခု ကို ရွမ္းတိုင္းရင္းသား တစ္ဦးမွ တီထြင္ ေအာင္ျမင္

အိုဇုန္းလႊာ ပ်က္စီးျခင္း၊ ကမၻာ႕ ေရနံ ႏွင့္ ေလာင္စာဆီ ရွားပါးမႈ ျပႆနာကို ကာကြယ္ရန္ ေလာင္စာမဲ့ လွ်ပ္စစ္နည္း ပညာသစ္ကို တီထြင္ ေအာင္ျမင္ ႏိုင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ယင္း နည္းပညာကုိ တီထြင္ခဲ့ေသာ ဦးစိုင္းသန္႕ဇင္ က ဇန္န၀ါရီလ ၂၅ ရက္ေန႕တြင္ ေျပာသည္။ "ဒီနည္း ပညာက ဘယ္သူမွ မတီထြင္ ႏိုင္ေသး ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေအာင္ ေငြကုန္ခံ၊ လူပင္ပန္းခံ၊ မိသားစုကို စြန္႕လႊတ္ၿပီး ရွာေဖြ တီထြင္ ခဲ့တာပါ။ တစ္ကမၻာလုံးမွာ ရွိတဲ့ လူသား ေတြရဲ႕ လွ်ပ္စစ္ လုိအပ္ ခ်က္ကုိ ျပည့္သြား႐ုံ တင္ မကဘဲ ပိုေတာင္ ပိုပါေ သးတယ္" ဟု ၎က ေျပာသည္။ ေလာင္စာမဲ့ လွ်ပ္စစ္ နည္းပညာသစ္ ဆုိသည္မွာ လွ်ပ္စစ္ အနည္းငယ္မွ လွ်ပ္စစ္ မ်ားစြာကို ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီး ဘြိဳင္လာ၊ တာဘိုင္၊ ဂ်င္နေရတာ ႏွင့္ တြဲဖက္ အသုံး ျပဳကာ စြမ္းအား ပမာဏ ႀကီးမားစြာ ထုတ္လုပ္ ႏိုင္ေသာ လွ်ပ္စစ္ ထုတ္စက္ကို တီထြင္ အသုံးျပဳျခင္း ျဖစ္သည္။

အဆိုပါ နည္းစနစ္အတြက္ မည္သည့္ ေလာင္စာမွ အသုံးျပဳျခင္း မရွိေပ။ ဘြိဳင္လာကုိ ဆူေစၿပီး တာဘုိင္ ႏွင့္ တြဲကာ ဂ်င္နေရတာ တပ္လွ်င္ မီးစက္ ျဖစ္သည္။ ထုိ ဂ်င္နေရတာကို ပန္ကာ တပ္လွ်င္ သေဘာၤ ျပန္ျဖစ္ သြားသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ထိုစနစ္ႏွင့္ ေလာင္စာမဲ့ သေဘာၤမ်ား သြားလာ ႏုိင္သည္။ တစ္ခ်ိန္က အသုံး ျပဳခဲ့ေသာ မီးသေဘာၤမ်ား အတုိင္း သြားလာ ႏုိင္သည္။

ေလာင္စာမဲ့ ဆုိသည့္ အတြက္ ထိုသေဘာၤတြင္ မည္သည့္ ေလာင္စာ ကိုမွ တင္စရာ မလိုေတာ့သည့္ အတြက္ ၀န္အား သက္သာ သြားမည္။ ကုန္က် စရိတ္ သက္သာၿပီး လုပ္ငန္းပိုမုိ အဆင္ ေျပမည္ ျဖစ္သည္။ မီးရထား တြင္လည္း ေက်ာက္မီးေသြး စက္ေခါင္း ကဲ့သုိ႕ ဘြိဳင္လာ စက္ေခါင္း အျဖစ္ ျပန္တပ္ဆင္ အသုံးခ် ႏိုင္သည္။

"လွ်ပ္စစ္မီးထြက္ဖုိ႕ ေလာင္စာအေနနဲ႕ ဘာေလာင္စာဆီမွ မလုိပါဘူး။ ဓာတ္ဆီ၊ ဒီဇယ္၊ ေက်ာက္မီးေသြးနဲ႕ ဂက္စ္ေတြ အသုံးျပဳစရာ မလုိဘဲ ကြ်န္ေတာ္တီထြင္ထားတဲ့ နည္းပညာထဲကေန ထြက္တာနဲ႕ လွ်ပ္စစ္ေတြဟာ လိုခ်င္သေလာက္ ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒီနည္းပညာကုိ အခုထိေတာ့ နာမည္ မေပးရေသးဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေလာင္စာမဲ့ လွ်ပ္စစ္ စြမ္းအင္ နည္းပညာလို႕ ေပးထား ပါတယ္" ဟု ဦးစိုင္းသန္႔ဇင္က ဆိုသည္။ ဦးစိုင္းသန္႕ဇင္သည္ ယင္းနည္း ပညာကုိ၎၏ ဆရာျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္၀င္း ထံမွ အေမြ ဆက္ခံ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ဦးေက်ာ္၀င္းသည္ လြန္ခဲ့ သည့္ ႏွစ္၃၀ ေက်ာ္ခ်ိန္ကတည္းက အဆိုပါနည္း ပညာကို စမ္းသပ္တီထြင္ခဲ့ကာ လိုအပ္သည့္ အခ်က္ လက္မ်ားကို ျပန္လည္ ျဖည့္ ဆည္းေနခ်ိန္ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္ ခဲ့သည္။ "ဆရာန႕ဲကြ်န္ေတာ္ စလက္တြဲတုန္းက ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ကပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆရာမွာ တပည့္ မရွိ ေသးပါဘူး။ ဆရာ အဲဒီစက္ကုိ တီထြင္ ေနတုန္းပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း သုံးႏွစ္ေလာက္ ေလ့လာၿပီးမွ ဆရာက သူ႕အနားကပ္ ခြင့္ေပးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ဆရာ့ဆီက နည္းပညာ ေတြကို အကုန္ မရခဲ့ ေသးပါဘူး။ ဆရာ့နည္း ပညာကုိလည္း ကြ်န္ေတာ္ လုပ္စားဖုိ႕ စိတ္မ၀င္ စားခဲ့ဘူး။ ဆရာ့ ပညာ ကုိလည္း ကြ်န္ေတာ္ လုိက္မမီ ပါဘူး။ ဆရာဆုံးေတာ့ ဆရာ့ပညာကုိ အေမြ ဆက္ခံမယ့္ လူမရွိ တာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္ အရဲစြန္႕ၿပီး လုပ္ခဲ့တာ။ကြ်န္ေတာ္ ထင္မထားေပမဲ့ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္" ဟု ဦးစိုင္းသန္႔ဇင္ က ေျပာသည္။

"ကြ်န္ေတာ္ ဆရာ့ဆီမွာ လုပ္ကတည္းက ဆရာက နည္းပညာေတြ ေျပာျပတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က တပ္ဆင္ ေပးရတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ဒီနည္း စနစ္ရဲ႕ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္ ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ အကုန္သိ နားလည္တယ္။ ၀ွက္ဖဲ ေတြကိုလည္း သိလာတယ္။ ဆရာမရွိေတာ့ ေပမယ့္လည္း ေနာက္ပုိင္း ကုိယ့္ဘာသာ ကိုယ္ဆင္ လိုက္တာ ေလးလုံး ေျမွာက္မွာ မီးထြက္တယ္။ အဲ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ကေတာ့ လွ်ပ္စစ္ မီးထြက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အသုံးျပဳတဲ့ ပစၥည္း ေတြက သူ႕ဟာနဲ႕ သူမဟုတ္ေတာ့ မီးထြက္ မမွန္ဘူး။ ဒါကို နည္းပညာ တစ္ခုနဲ႕ထပ္ၿပီး စမ္းသပ္ တာရယ္ ေငြမရွိတာ ေတြေၾကာင့္ ပုိၾကာ သြားတာပါ" ဟု ရွင္းျပသည္။

"ဓန အင္အား ျပည့္စုံတ ဲ့လူကသာ မတည္ ရင္းႏွီးေငြ ထည့္မယ္ ဆုိရင္ ဒီ ေလာင္စာမဲ့ လွ်ပ္စစ္ နည္းပညာ သစ္ကုိ အေျခခံၿပီး ေနာက္ထပ္ နည္းပညာမ်ား ထပ္မံ ေပၚထြန္း လာဦးမွာပါ" ဟု ၎ က ေျပာေသးသည္။

ဦးစိုင္းသန္႕ဇင္သည္ က်ိဳင္းတုံ ဇာတိ ျဖစ္ၿပီး အသက္ ၅၃ ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ ကတည္းက စက္မႈနည္းပညာ ကို စိတ္၀င္စားၿပီး ကားမ်ား၏ စက္ပိုင္း ဆိုင္ရာကို တာ၀န္ယူ ျပဳျပင္ ခဲ့ရသည္။ ကိုယ္ပိုင္ ဂ်စ္ကားမ်ားမွ ဂ်စ္ဘီလူး အထိ တီထြင္ ထုတ္လုပ္ ႏိုင္ခဲ့သည္။

ယခင္က ေက်ာက္တြင္း ၄၅ တြင္းႏွင့္ စိုက္ခင္း ဧက၂၀၀ေက်ာ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ ကုမၸဏီ ပိုင္ရွင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အဆိုပါပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကုိ အဆုံးရႈံးခံကာ ဤနည္းပညာကို ဇြဲ၊ လုံ႕လ၊ တို႔ျဖင့္ အနစ္နာခံ တီထြင္ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

ကမၻာေပၚတြင္ အဓိကအားျဖင့္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အား ထုတ္လုပ္ေသာ နည္းပညာ(၅) မ်ိဳးရွိသည့္ အနက္ ယခု လက္ရွိတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား အသုံး ျပဳေနေသာ ေရဖိအားသုံး တာဘိုင္ စက္မ်ားျဖင့္ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အား ထုတ္လုပ္ျခင္းသည္ ေရရွည္တြင္ ကုန္က် စရိတ္ သက္သာ ထိေရာက္ ေသာ္လည္း စတင္ တည္ေဆာက္ ခ်ိန္တြင္ တည္ ေဆာက္စရိတ္ အလြန္ ႀကီးမားသည္။

ေလာင္စာအတြက္ အခက္ခဲမရွိ ေသာ္လည္း ေရရင္းျမစ္ ေပါၾကြယ္၀သည့္ သဘာ၀ျမစ္၊ေခ်ာင္း၊ ေရတံခြန္ မ်ား ရွိေနရမည့္ အျပင္ ေရအား လွ်ပ္စစ္ ထုတ္လုပ္ ႏိုင္မည့္ ေရေျမသဘာ၀ ပထ၀ီ အေနထား ကန္႔သတ္ ခ်က္မ်ား၊ ေရအား လွ်ပ္စစ္ ထုတ္လုပ္မည့္ ေနရာႏွင့္ မိုင္ေပါင္း မ်ားစြာ ကြာေ၀း မႈေၾကာင့္ တည္ေဆာက္ ထားသည့္ ေနရာႏွင့္ အနီး၀န္းက်င္ ၿမိဳ႕မ်ားသာ ပိုမို သုံးစြဲ ႏိုင္သည္။

အခ်ိဳ႕ ၿမိဳ႕မ်ားကို လွ်ပ္စစ္ ေပးရာတြင္ မိုင္ေပါင္း မ်ားစြာ ေ၀းကြာ မႈေၾကာင့္ တည္ေဆာက္ စရိတ္ ႀကီးမားကာ လုိသေလာက္ မရႏုိင္ေပ။ ေလာင္စာမဲ့ လွ်ပ္စစ္ ထုတ္လုပ္ ျခင္းသည္ သဘာ၀ ေဘးဆုိးမ်ား၊ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ေလထု ညစ္ညမ္း မႈႏွင့္ ဆူညံ မႈတုိ႔ေဘးမွ ကင္းေ၀းသည္။

ယခုေလာင္စာမဲ့လွ်ပ္စစ္မွာ အဆုိပါ နည္းစနစ္မ်ားထက္ ေငြကုန္ေၾကးက် သက္သာကာ မည္သည့္ အားနည္းခ်က္ မွ်မရိွေပ။ ေပ ၁၀၀ ထ ၅၀ ရွိသည့္ ေနရာတြင္ လွ်ပ္စစ္ ထုတ္ကာ တစ္ၿမိဳ႕လုံးကို ၂၄နာရီ ပတ္လုံး မီးအလင္း ေပးႏိုင္သည္။ ၁မဂၢါ၀ပ္တြင္ ၀ပ္တစ္သန္းရွိ သည့္အတြက္ ၀ပ္သန္း ႏွစ္ဆယ္ ဆုိပါက ၿမိဳ႕ေလး တစ္ၿမိဳ႕ကုိ မီးအလင္းေပး ႏိုင္သည္။

အဆုိပါစက္မွာ ရွိရင္း စြဲပင္ရင္းမွ ထြက္လာေသာ အားကို ၁၀ ဆပို ထုတ္လုပ္ မည္ျဖစ္သည္။ ဥပမာ ၁၂ ကီလို၀ပ္ ရွိ မီးစက္ အင္ဂ်င္မွ ရွိရင္းစြဲ လွ်ပ္စစ္ကုိ ယူၿပီး ၁၀ ဆပြားလုိက္လွ်င္ ကီလို၀ပ္ ၁၂၀ ထြက္သည္။ ၀ပ္အားျဖင့္ တြက္လွ်င္ ရွိရင္းစြဲ ၀ပ္၁၂,၀၀၀ကေန ၀ပ္ ၁၂၀,၀၀၀ ထြက္သည္။ ထုိထဲမွ ၀ပ္ ၅၀,၀၀၀ကို ေကာင္းေကာင္း အသုံးျပဳ ႏိုင္သည္။

ယခုလက္ရွိ နမူနာတပ္ဆင္ထားေသာ လွ်ပ္စစ္ ထုတ္လုပ္သည့္ စက္မွာ Nichrome (နီက႐ုန္း) ႀကိဳးမ်ား တပ္ဆင္ထ ားသည္။ ယင္းႀကိဳးမ်ားမွာ တစ္ႀကိဳးလွ်င္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ၃,၆၀၀ မွ ၄,၈၀၀ အတြင္း ထြက္ရွိသည္။ အဆုိပါ ႀကိဳးမ်ိဳး ၁၂ေခ်ာင္း ဆင္ထား သည္။ ထုိအတြက္ လုိအပ္သည့္ လွ်ပ္စစ္ကုိ 12KV ရွိသည့္ မီးစက္မွ အားကုိ ဖန္တီး ယူထားျခင္း ျဖစ္သည္။

12KV မီးစက္ကိုႏႈိးၿပီး တီထြင္ထားသည့္ နည္းပညာ ပုံးထဲမွ ျဖတ္ကာ ဘြိဳင္လာ၏ လုိအပ္သည့္ နီကရုန္း ႀကိဳးမ်ား ဆီသုိ႕ ေပးပုိ႕မည္ ျဖစ္သည္။ ဥပမာ ဘြိဳင္လာမွ နီကရုန္းႀကိဳး အေခ်ာင္း ၁၀၀ လိုလွ်င္ အေခ်ာင္း ၁၅၀ ဆင္ထားမည္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေခ်ာင္း ပ်က္လွ်င္ ထုိ၅၀ထဲမွ တစ္ေခ်ာင္းကုိ Onလုိက္မည္ ျဖစ္သည္။ထို႕အတြက္ စက္ကုိ ရပ္ဖုိ႕ မလုိေတာ့ေပ။

ဘြိဳင္လာရွိ PSI ဘားက အရွိန္ ၁၂၀ ေရာက္မွ ယႏၲရားလည္မည္ဆုိပါက ၁၂၀ လႊတ္ၿပီး ၂၀၀ႏွင့္မွ ရုန္းပါက ၂၀၀လႊတ္မည္ျဖစ္သည္။ ဘားပြင့္မွသာ ေရေႏြးေငြ႕ တာဘုိင္ လည္မည္ ျဖစ္ၿပီး ဖိအားျဖင့္ ဒလက္မ်ား လည္ေစကာ လွ်ပ္စစ္ ထုတ္ယူ မည္ျဖစ္သည္။

"ပထမလွ်ပ္စစ္ေပးထားတဲ့ 12KV ကုိလည္း ယႏၲရားႀကီး လည္သြားတာ နဲ႕အနားေပးလုိ႔ရပါၿပီ။ Recycle ျပန္ သုံးတဲ့သေဘာပါ"ဟု ဦးစိုင္းသန္႕ဇင္ က ၄င္းလုပ္ငန္းခြင္ကို ရွင္းျပသည္။

မူလပင္ရင္း ရွိရင္းစြဲမွ 12KV မွ ၀ပ္ အား၁၂,၀၀၀သာ ရွိသည္။ ထို မီးစက္ အင္ဂ်င္မွ မူလ လွ်ပ္စစ္ကို ၀ပ္၁၀,၀၀၀ ေလာက္ယူၿပီး ဖန္တီးထားေသာစက္ထဲ ထည့္ကာ ဆင့္ပြားနည္းပညာျဖင့္ ျပန္လည္ ထုတ္လုပ္လုိက္သည့္အခါ မီးမ်ားမွာ အဆုိပါ နီခ႐ုန္း ႀကိဳး၁၂ ေခ်ာင္းမွ တစ္ေခ်ာင္းလွ်င္ ၀ပ္ ၃,၆၀၀ႏွင့္ ႀကိဳး ေပါင္း ၁၂ေခ်ာင္း စုစုေပါင္း ၀ပ္ ၄၃,၀၀၀အား ျပန္လည္ ထုတ္လုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း သိရသည္။

"မၾကာခင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ စက္ရုံေထာင္မယ္။ ဒီနည္းပညာနဲ႕ ကမၻာ့မူ ပုိင္ခြင့္ကို လွမ္းမယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ အက်ိဳးျပဳမယ္။ ဒါဆုိ ကြ်န္ေတာ့္ အခန္း က႑ေတြ ၿပီးဆုံးသြားၿပီ။ ဒီထက္ပို ေကာင္းေအာင္ေတာ့ ေနာင္လာေနာင္သားေတြကိုဘဲ အားထားရေတာ့မွာပါ" ဟု ဦးစိုင္းသန္႔ဇင္ကဆိုသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံလံုး၏ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္အားသုံးစြဲမႈမွာမဂၢါ၀ပ္၁,၅၀၀ရွိၿပီး အနည္းဆုံး မဂၢါ၀ပ္ ၁,၂၀၀ေလာက္ ရရွိလွ်င္ အဆင္ေျပ သည္ဟု သိရသည္။ ယခုလက္ရွိတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမွန္ တကယ္လွ်ပ္စစ္ရရွိမႈမွာ အနည္းဆုံး ၃၅၀ မဂၢါ၀ပ္မွ အမ်ားဆုံး ၅၈၀မဂၢါ၀ပ္ ထိသာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ တစ္ႏုိင္ငံလုံး လုိအပ္သည့္ မဂၢါ၀ပ္ ထက္ အမွန္ တကယ္ သုံးစြဲမႈမွာ သံုးပံု တစ္ပုံ သာရွိသည္။

ေလာင္စာမဲ့လွ်ပ္စစ္နည္းပညာျဖင့္ ထုတ္လုပ္မည္ဆုိလွ်င္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕တြင္ မဂၢါ၀ပ္ ၄၀ လိုသည္ ဆုိပါက ေပ၁၀၀ ၀န္းက်င္ခန္႔ရွိသည့္ ေနရာတြင္ ၂မဂၢါ ၀ပ္ရွိသည့္ စက္အလုံး၂၀တပ္ဆင္ထားပါက ၄၀မဂၢါ၀ပ္ရရွိမည္။ သုိ႕ဆုိလွ်င္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလုံး လို အပ္ေနသည့္ လွ်ပ္စစ္ကို ယခုကဲ့သုိ႕ တီထြင္ ဆပြားရင္း အသုံးျပဳသြားမည္ ဟုဆုိသည္။

ယင္းနည္းပညာ၏ ေအာင္ျမင္မႈ အေျခအေနကုိမွ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေဒါက္တာစိန္ျမင့္တို႔ အဖြဲ႕က ဇန္န၀ါရီ လ၁၉ရက္ေန႔တြင္ လာေရာက္ ေလ့လာၿပီး နည္းပညာမွန္ကန္သျဖင့္ ဦးစုိင္းသန္႔ဇင္ႏွင့္ ပူးေပါင္းလိုေၾကာင္း ကမ္းလွမ္းထားသည္။

"ဒီပညာရွင္ ေလာကမွာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏိုင္တာကို ဖန္တီးႏိုင္ခဲ့တယ္။ လွ်ပ္စစ္မွာေလာ့စ္ရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕က သီအုိရီ သေဘာ အရဆုိ သူ႕ကုိ ဘယ္လုိမွ လက္ခံလို႕ မရဘူး။ ဒါကလည္း သူတီထြင္ထားတာ ေအာင္ျမင္ခဲ့လုိ႕သာ။ သူအခုခ်ိန္မွာ ဒီလို လုပ္ခ်င္ပါ တယ္လို႕ ေျပာရင္ သူ႕ကုိ စိတ္မွ ေကာင္းေသးလားလို႕ လူေတြ အထင္ေသးၾကမွာ အမွန္ဘဲ။ သူလည္း မေအာင္ျမင္တုန္းကေတာ့ ႀကဳံခဲ့မွာပါ။ အခုေတာ့ သူဒီနည္းပညာကုိ ေအာင္ျမင္သြားၿပီ" ဟု တ႐ုတ္ပညာရွင္ တစ္ဦးက ေျပာသည္။     
မန္းသားေလး
၁၈ . ၂ . ၂၀၁၀ l MM  < ဟံသာ၀တီ>မွကူးယူေဖၚၿပထားပါသည္